درباره شهید شوشتری که از فرماندهان بزرگ جنگ بود | ریش سفید رشادت‌ها

آزاده چشمه سنگی | شهرآرانیوز؛ تصور کنید در آتشبار‌ترین نقطه میدان جنگی، در محاصره کامل دشمن باشید. دشمنی که نه تنها خیال آتش بس ندارد که منتظر رسیدن نیرو‌های پشتیبانی است. مهمات تمام شده باشد. خستگی، نفس آدم را بند بیاورد. بعد آن وسط، یکی از فرماندهان عملیات والفجر که کلت کمری اش از فشنگ خالی شده، با سنگ به صورت بعثی‌ها بزند تا بتواند یک اسلحه به غنیمت بگیرد. گرد و غبار که کمی فروکش می‌کند، صورت نورعلی شوشتری را می‌توان شناخت. همان کسی که در همین محور، با جاسم پسرخاله صدام، وارد نبرد تن به تن شد و با قنداقه اسلحه اش فک او را شکست. فک کسی که صدام به او مدال شجاعت رافدین که بالاترین مدال شجاعت عراق بود را اعطا کرده بود.

همین رزمنده، بعد‌ها در حادثه تاسوکی که در جاده زاهدان به زابل اتفاق افتاد، دیگر گزارش ارسالی برایش کفایت نداشت. خودش را ملزم کرد در منطقه حاضر شود تا آنجا که توانش یاری می‌کند مانع بروز مجدد چنین فجایعی شود. از همان بدو ورود، خار چشم عبدالمالک ریگی و دار و دسته اش شده بود. همان اندازه از نفوذ و مدیریت او وحشت داشتند که نیرو‌های بعثی در دوران جنگ. کسی نبود که درخشش فرماندهی شوشتری را در عملیات مرصاد فراموش کند. در فرهنگ عامیانه اهالی سیستان و بلوچستان نام شهید شوشتری با شجاعت و سازندگی مترادف است. ارادت بومی‌ها به شهید شوشتری را می‌توان روی تابلو‌های میادین و خیابان هایشان دید. حتی بعد از پاییز تلخ سال ۱۳۸۸ چه بسیار نوزادانی که با نام نورعلی سجل دار شدند.

جوان‌هایی که تا دیروز نان قاچاق بَری را به جیب می‌گذاشتند با حضور سردار شوشتری کسب و کار تازه پیدا کردند. آبرودار شدند. همه چیز داشت خوب پیش می‌رفت. مردم منطقه می‌گویند اگر یک سال بیشتر زنده بود، سیستان، گلستان می‌شد. آمده بود آب در دل منطقه تکان نخورد. دست شیعه و سنی را به هم بدهد تا آشوب‌ها بخوابد. خواب ریگی ها، آشفته شود.

اما عنوان فرماندهی قرارگاه قدس و جانشینی فرمانده نیروی زمینی سپاه، عنوانی نبود که تروریست‌ها را از اقدام خود منصرف کند. صبح روز همایش وحدت اقوام و مذاهب، همه چیز برای حذف تأثیرگذارترین مهره در منطقه، آماده بود. دو انفجار انتحاری، عنوان سردار شوشتری را به شهید شوشتری تغییر داد. اشک‌های بومیان کاسه کاسه پشت سر پیکرش که راهی مشهد می‌شد، ریخته شد و بعد از وداع با حرم سلطان خراسان که روزی افتخار خادمی اش را داشت، به بهشت فضل نیشابور منتقل و روح آرامش به رفقای دیرینه اش، باکری و برونسی ملحق شد.